Światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego Izraela
Uroczystość Ofiarowania Pańskiego przywołuje wydarzenia, kiedy to Maryja z Józefem przynoszą do świątyni Dziecię Jezus. Stary kapłan Symeon będąc pod natchnieniem Ducha Świętego, przyjmuje małego Jezusa w swe objęcia i od razu rozpoznaje w nim Mesjasza. Dlatego wypowiada znamienne słowa:
„Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu
w pokoju, według Twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
któreś przygotował wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela.”
W tym dniu w Liturgii przynosimy do świątyni świece. Symbolizują one Chrystusa, który jak wypowiadamy w wyznaniu wiary jest „Światłością ze Światłości”. Poświęcenie świec ma głęboką wymowę. Maryja, która przynosi do świątyni Chrystusa „ jest bramą niebieską: — Ona nosi Króla chwały nowej światłości. Ona pozostaje niepokalaną Panną, piastując na swych matczynych rękach Syna, Który zrodzony z Ojca, pierwej nim stworzona jest jutrzenka i Którego przyjmując na swe łono, Symeon prorokował narodom, iż On jest Panem życia i śmierci, a także Zbawicielem świata ”
„Wierni zatem powinni wiedzieć, że poświęcone gromnice nie tylko obnosić mają w procesji, lecz z uszanowaniem przechowywać je po domach swoich i z wiarą korzystać z tego sakramentalium.”
„Gromnice zapala się m.in. przy łożu umierających, na pamiątkę nieśmiertelności wysłużonej przez Chrystusa i jako widomy znak szczególnej opieki Najświętszej Maryi Panny” (m. in. w czasie burzy, kiedy zapala się gromnice i zapaloną umieszcza w oknie). Ważne jest byśmy ten znak potraktowali z głęboką wiarą uwierzyli w moc modlitwy, przez którą Chrystus daje nam Zbawienie, a nie jako talizman, czy zabobon.